Yine ne derin bir ürküntü; depremle uyanmışız!.

Güneş bir kaçıyor, saklanıyor bir ortaya çıkıyor. Dalgınca sabahı seyrediyorum. Penceremin hemen altındaki, incecik narin yaprakları gelin telini andıran ağaç iyiden iyiye sarımsı pembeye bürünmüş. 

Uzanıp Ülkü Tamer'i alıyorum kitaplığın üst gözlerinden birinden. Rengârenk küçük ayraçlar iliştirmişim “Güneş Topla Benim İçin” de en sevdiklerimin sayfa köşelerine. 

Güllerin arasından akan nehirlerle, sevi soluğunun havaya savurduğu kuşlarla, yıkanan cerenlerle nasıl nahif bir resmini çiziyor Tamer, sevişmenin. Sevişmenin en şiirsel halini yaşıyorum adeta “Nehirler Akıyordu”yu okurken. Ve ılgın benizli bu sabaha aşk karışıyor.

“Nehirler Akıyordu...

Nehirler akıyordu  güllerin arasından

Aydınlığa çeviriyordu karanlığı

Soluğun kuşlar savuruyordu havaya

Nehirler akıyordu saçlarının arasından 

Boynuna iniyordu kıvrılarak

Çekenler yıkanıyordu göğüslerinde

Aşktı bu

Aşktı

O gece

Bir gülün içinden bir nehir aktı”