Dingin, huzurlu koylardır şiirleri duyguların bitimsiz denizinde. Ağlanılan, âşık olunan, hüzünlenilen , sevişmenin hazzına erişilen, içlenilen eşsiz koylardır onlar.

“... Oysa ben dönmemek üzere ayrılıyordum 

      Yazların, kışların, yılların avlusundan 

      Böceklerin, çekirdeklerin damından 

      Taşların evinden

      Ve çocuğun gülüşünden

      Çünkü beklediğim an gelmişti artık 

      Yolculuk: gökkuşağına

      Dağla birleştiği noktaya gökkuşağının...”

2018’in bir Nisan’ı için mi dökülüvermişti kaleminden; ölümün şiirsel, zarif bir ifadesi miydi bunlar?

Hepi topu iki günlük bahar kaçamağıydı, Bodrum’daydım denizi kucaklamaya. O ise Bodrum’da, sonsuzluğun gecesinde yıldızların dirilişini seyretmeye uğurlanıyormuş. Ertesi gün öğrenmiştim, Ankara’ya döndüğümde. Asi bir kırlangıcın kanadıyla yırtılan gök gibiydi içim o gün.

Ölüm yaşamın son halkası mıdır bilinmez, lâkin siz sevgili Tamer, siz, şiirin evrenine çok değerli ve ölümsüz bir armağansınız.